Nieuniknionym przeznaczeniem każdego z nas jest przeniesienie się na Tamtą Stronę. To jest zarówno konieczne jak i sprawiedliwe, choć zawsze z bólem, żalem, smutkiem połączone. Wielu z nas jak zobaczy tytuł tej notatki wstrzyma oddech na chwilę, jeszcze raz przeczyta by uwierzyć, że ten tak miły i dobry Człowiek już tylko z fotografii uśmiechnie się do nas.

"Moja Fizyka" redagowana w Opolu ma smutny obowiązek poinformowania przyjaciół i znajomych wśród których tu w Opolu Antek Konarzewski ("Misio") przeżył kilka ciekawych lat, o tym, że Antka już nie ma.
W roku, w którym mija pół wieku od historycznej przeprowadzki Wyższej Szkoły Pedagogicznej (matki uniwersytetu opolskiego) z Wrocławia do Opola, ze szczególnym sentymentem wspominamy ludzi, którzy mieli swój znaczący udział w tym bogatym w konsekwencje wydarzeniu.
Antoni Konarzewski studiował fizykę na WSP w Opolu na pierwszym czteroletnim kursie magisterskim. W latach 1954- 57 był przewodniczącym Zrzeszenia Studentów Polskich. Pierwsza w Opolu wyższa szkoła miała przypodobać się nowemu, niezbyt ufnemu, środowisku. Pod opieką ZSP powstały zespoły: taneczny, mandolinistów, chór, zespół satyryczny. Zespoły te odbyły niezliczoną ilość wypraw z występami do okolicznych PGR-ów, świetlic, remiz strażackich. Zdobywały wiele nagród i wyróżnień występując na scenie Teatru Ziemi Opolskiej i w Klubie Oficera. Antek stronił od polityki. Przeżył swoje 5 lat w Kazachstanie i o tym chciał zapomnieć. Był sprawiedliwy w przydzielaniu mieszkań, wczasów i stypendiów.
Był szczęśliwy i zawsze serdeczny dla wszystkich.
Antek słuchał co inni mówią i wiele swojemu otoczeniu dawał. Cztery lata był bardzo blisko nas. Jeśli wymienię tylko kilka nazwisk koleżanek i kolegów z roku, wielu Czytelników rozpozna wśród nich ludzi znanych w "branży" nauczycielskiej, czy to z racji stanowisk w Ministerstwie, na uczelniach, w kuratoriach czy ośrodkach metodycznych, czy też z publikacji lub jako autorów podręczników. Oto ta niepełna lista: Danuta i Bronisław Tokarowie, Janina Miliszkiewicz, Ignacy Stępniowski, Jerzy Mirecki, Kazimierz Litwin, Józef Żołna, ś.p. Kazimierz Sochacki, Zbigniew Dworecki, Karol Masztalerz, Stanisław Kroczak, Stanisław Czuczwara, ś.p. Antoni Szymczak, Ferdynand Dziedzic, Włodzimierz Bara .... i autor tej notatki.
Wymieniłem z pamięci tych, którzy z Antkiem przeżywali radości i zmartwienia związane ze studiami i z pracą społeczną. Było ich więcej: nauczyciele i dyrektorzy, wizytatorzy i inni działacze oświatowi.... Wszystkich łączyła wtedy troska o nauczanie i wychowanie młodego pokolenia W nich na pewno żyje jakaś cząstka (lub drga jakaś fala) pochodząca od Misia Dla wszystkich Antek Konarzewski był wzorem spokoju, opanowania, życzliwości.
Bywało, że w klasie ponosiły mnie nerwy z powodu tego, że ktoś się czegoś prawidłowo nie nauczył. Bywało, że wspomnienie Antka pomagało rozładować całe zdenerwowanie. Antek wcześnie opanował sposób oddzielania spraw ważnych od drobiazgów. Doświadczenie z wojny? Pewnie tak. Spróbuj jeszcze raz, a jak ci się nie uda, nie płacz. Ważne, byś chciał zrozumieć. Wielu nie ma o tym pojęcia a żyje zdrowo i szczęśliwie.
Tego nam na żadnym wykładzie nie mówiono.

A oto wybrane daty z życia Antka Konarzewskiego przesłane nam przez Jego syna Marka.

ur. 14.01.1931

1941 Zesłanie do Kazachstanu.

1946 Powrót z wywózki. Ojciec uzupełnił wykształcenie podstawowe w Szkole Podstawowej w Burzynie, nadrabiając po 2 klasy w ciągu kolejnych lat szkolnych.

1949-53 Uczeń Liceum Pedagogicznego we Wrocławiu. Ze względu na wyróżniające wyniki w nauce Ojciec został zwolniony z nakazu pracy i typowany na wyższe studia.

1953-1957 Studia magisterskie na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu.

1957-1960 Asystent na Wydziale Matematyczno-Fizycznym WSP w Opolu.

1960-1968 Pracownik Studium Nauczycielskiego w Białymstoku. Od 1967-dyrektor tegoż studium.

1961 Rodzi się syn, Marek.

1964 Rodzi się syn, Grzegorz.

1968 Przekształcenie WSN w Filię Uniwersytetu Warszawskiego, A.K. ma w tym dziele znaczący udział.

1968- 1991 Starszy wykładowca w Zakładzie, potem Katedrze, a w końcu Instytucie Fizyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Filii UW w Białymstoku. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję Prodziekana ds. Dydaktycznych Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego.

1985-1990 Praca w Oddziale Doskonalenia Nauczycieli w Białymstoku, w charakterze nauczyciela akademickiego, sprawującego opiekę merytoryczną nad nauczycielami-wizytatorami z północno-wschodniej Polski.. Kierował zespołem egzaminacyjnym przyznającym stopnie zawodowe.

1991 Przejście na emeryturę.

1957 Tytuł magistra fizyki, WSP w Opolu.

1980 Stopień naukowy doktora nauk fizycznych, uzyskany na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, za rozprawę "Aspekty fizyczne wyładowań ślizgowych w powietrzu na powierzchni dielektryków". Promotor: doc. dr hab. Jan Brzosko.

1969 Nagroda Zespołowa II Stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego przyznana za prace organizacyjne prowadzące do powstania Filii UW w Białymstoku.

1973 Nagroda Zespołowa III stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno-wychowawczej.

1978 Nagroda Zespołowa III stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych.

1979 Nagroda Zespołowa I stopnia Rektora Uniwersytetu Warszawskiego za pracę naukową opublikowaną w I.E.E.E.Transactions E-I/79 nr 69 "Statistical model of the creep discharge in air at the dielectric surface".

1980 Nagroda Indywidualna III stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych, za pracę doktorską.

1983 Nagroda Zespołowa I stopnia Rektora Uniwersytetu Warszawskiego za publikację naukową "Potential-field solutions and dielectric surface discharges", która ukazała się w J. Phys. D: Appl. Phys. 1982, 15:1849-1971. Ojciec był również wielokrotnym laureatem nagród Prorektora Uniwersytetu Warszawskiego d/s Filii w Białymstoku.

1977 Złoty Krzyż Zasługi.

1981 Medal Komisji Edukacji Narodowej.

1988 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

zmarł w Białymstoku 25.05.2004.